การวัลคาไนซ์ทำให้เกิดการเชื่อมต่อข้ามระหว่างโพลิเมอร์ของยาง และกระบวนการจะแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับข้อกำหนดของผลิตภัณฑ์ยางขั้นสุดท้าย การเชื่อมต่อข้ามระหว่างโพลิเมอร์ยางน้อยลงทำให้ยางนุ่มและยืดหยุ่นมากขึ้น การเพิ่มจำนวนจุดต่อขวางทำให้ความยืดหยุ่นของยางลดลง ส่งผลให้ ยาง แข็งขึ้น หากไม่มีการวัลคาไนซ์ ยางจะยังคงเหนียวเมื่อร้อนและเปราะเมื่อเย็น และจะเน่าเร็วกว่ามากการวัลคาไนเซชั่นถูกค้นพบครั้งแรกในปี 1839 โดย Charles Goodyear จำเป็นต้องเติมกำมะถันลงในยางและให้ความร้อนแก่ส่วนผสมถึง 280 F เป็นเวลาประมาณห้าชั่วโมง โดยทั่วไป การวัลคาไนซ์สมัยใหม่จะใช้กำมะถันในปริมาณที่น้อยกว่ารวมกับสารเคมีอื่นๆ เพื่อลดเวลาในการให้ความร้อนลงเหลือ 15 ถึง 20 นาที มีการพัฒนาเทคนิคการวัลคาไนซ์แบบอื่นที่ไม่ใช้กำมะถัน